هر نیکى، نیکى بالاتر دارد مگر شهادت در راه خدا. شهادت، مرتبه اى نیست که همه، لایق آن باشند... تنها راه نجات این است که مىتوان امیدوار بود و آن نیز شهادت است چرا که شهید، با ریختن اولین قطره ى خونش، تمام گناهانش پاک مىشود. البته این را هم بدانیم که شهید بایست مراحل مقدماتى را در این دنیا طى کند و هیچکس بدون طى مراحل لازم، به این افتخار نائل نمىشود... به هر حال، شاید به برکت خون شهیدان و در فضاى عطرآگین این کربلا، رحمت خداوندى شامل حال من نیز شو
پدر و مادر عزیزم! مىدانم که شما خیلى آرزوها داشتید و یک آرزوى شما این بود که فرزند خودتان را در رخت دامادى ببینید. و اما پدر و مادر عزیزم! من، عاشق شهادت هستم و به کام خود خواهم رسید.
راهى است که باید پیمود و سفرى است که باید رفت؛ چه بهتر که در حال خدمت به اسلام و ملت شریف اسلامى، شربت شهادت نوشید و با سرافرازى، به لقاءالله رسید. و این، همان است که اولیاء معظم حق تعالى آرزوى آن را مىکردند و از خداى بزرگ، در مناجات خود طلب مىکردند
مرگ، چون پلى است بر سر راه انسان؛ خواه ناخواه، هر کسى باید از این پل عبور کند، چه زود و چه دیر. عبور از این پل، از دو راه است: اول مرگ، دوم شهادت، اول با خفت و خوارى، دوم با آزادى و سرافرازى. مکان مرگ و شهادت، مثال زور و آزادى است. مرگ، چون این است که انسان را به زور بر این پل برانند و شهادت، با سرافرازى، به روى پل قدم گذاشتن است و شهادت، زودتر از موعود، به مقصد رسیدن است و شهادت، به پرواز در آمدن است و شهادت، ایثار و آزادى است و شهادت، عشق است و من نیز مانند بسیارى از برادرانم با آگاهى کامل و اطمینان و اعتقاد قلبى، پاى در این راه گذاشته و با آگاهى کامل به انتهاى آن، در این راه قدم بر مىدارم؛ باشد که به سبب این، خداوند، گناهان و غفلتهاى مرا در طول زندگى بیامرزد.
من این راه را با چشمانى باز و براى یارى دین اسلام عزیز انتخاب نمود
پدران و مادران! از آمدن فرزندانتان به جبهه جلوگیرى نکنید. مرگ، یک مسئله ى حتمى و عمومى است که براى همه کس پیش مى آید. چه بهتر که این مرگ، کشته شدن و شهادت در راه خدا باشد و شهادت، نصیب مردان خدا مىشود
جاى خوشحالى است که از این دنیاى تنگ و تاریک، جدا مىشوم و پا به عرصهى دیگر مىگذارم. از قدیم گفته اند که زندگى، شیرین است ولى مرگ، آنقدر هم تلخ نیست که مىشنویم و شهادت در راه خدا، بسى لذت بخش است
شهادت، هدیه ى الهى است از جانب خداوند تبارک و تعالى. این شهادتها است که موجب پیشرفت اسلام مىشود. مرگ، در هر حالتى ممکن است به سراغ انسان بیاید، پس چه بهتر که انسان، در راه خدا بجنگد و شهید شود؛ همانطور که حضرت محمد(ص) مىفرماید: «مرگ، براى همه، حق است، ولى شهادت، ارمغانى است براى مؤمن لایق که از طرف خدا مىآید»
تا به حال، من زنده نبودم، مرده بودم... تازه متولد شده ام و زندگى جاویدان خود را آغاز کرده ام. شهادت، انسان را به درجه ى اعلا و ملکوتى مىرساند و چقدر شهادت در راه خدا زیباست
ولیکن ما می جنگیم و می میریم، سازش نمی پذیریم. تا به رنج دیدگان جامعه‌های فردای خود بگوییم که زندگی دررفتن است، نه به مقصد رسیدن. چون مقصد پایان زندگی انسان است. همه یکسان به مرگ می رسند، ولی همه یکسان زندگی نکرده اند. زندگی، مرگ است و شهادت مقصد.
من معتقدم که شهادت سرآغاز زندگى است، پس چه چیز بهتر از شهیدشدن در راه خدا، شهادتى که انسان را به اوج قلۀ تاریخ مىبرد و به درجۀ رفیع انسانیت مىرساند، مگر این نیست که خدا شهدا را در قیامت با آنچنان شکوه و درخشندگى و عظمتى وارد مىکند، که اگر انبیاء بخواهند از مقابل آنها سواره بگذرند، به عزت و احترام شهیدان پیاده مىشوند.
